تنگی کانال نخاعی مشکلی است که اغلب در بزرگسالان 50 ساله و بیشتر رخ می دهد که در آن کانال نخاعی باریک و تنگ می شود. این وضعیت می تواند باعث درد و مشکلات دیگر شود. تنگی کانال نخاعی ممکن است در هر فردی ایجاد شود، اما در مردان و زنان بالای 50 سال شایع تر است. افراد جوان تری که به طور مادرزادی کانال نخاعی باریکی دارند نیز ممکن است دچار تنگی کانال نخاعی شوند. سایر شرایطی که بر ستون فقرات تأثیر می گذارد، مانند اسکولیوز یا آسیب به ستون فقرات نیز می توانند شما را در معرض خطر ابتلا به این مشکل قرار دهند.
تنگی کانال نخاعی چیست؟
ستون فقرات در واقع ستونی متشکل از چند استخوان به نام مهره است که ثبات و پشتیبانی را برای بالاتنه شما فراهم میکند. این ستون به شما امکان می دهد بچرخید و بالاتنه خود را بپیچانید. اعصاب نخاعی از سوراخ های درون مهره های شما عبور می کنند و سیگنال ها را از مغز به سایر اعضای بدن می رسانند. این اعصاب نخاع شما را تشکیل می دهند. استخوان ها و بافت های اطراف از اعصاب نخاع شما محافظت می کنند که اگر آسیب ببینند، ممکن است بر عملکردهایی مانند راه رفتن، تعادل و حس شما تأثیر بگذارد. تنگی ستون فقرات وضعیتی است که در آن فضاهای داخلی ستون فقرات باریک می شوند و طناب نخاعی را فشرده می کنند. این فرآیند معمولاً تدریجی است و می تواند در هر نقطه از ستون فقرات رخ دهد.
تنگی کانال نخاعی در کجا ایجاد می شود؟
تنگی ستون فقرات ممکن است در هر نقطه ای از ستون فقرات ایجاد، اما معمولاً در دو ناحیه رخ می دهد:
- قسمت پایین کمر (تنگی کانال نخاعی کمر)
- گردن (تنگی کانال نخاعی گردن)
تنگی کانال نخاعی کمر
تنگی کانال نخاعی کمر به باریک شدن کانال نخاعی یا تونل هایی گفته می شود که اعصاب و سایر ساختارها با آن در ارتباط هستند. باریک شدن کانال نخاعی معمولاً به دلیل تغییرات مرتبط با افزایش سن رخ می دهد که اندازه کانال را کاهش می دهد، مانند حرکت یکی از مهره ها به خارج از تراز ستون فقرات.
باریک شدن کانال نخاعی یا کانال های جانبی که از اعصاب محافظت می کنند، اغلب منجر به گیرکردن ریشه عصبی نخاع می شود. با باریک شدن قطر کانال، اعصاب به طور فزاینده ای تحریک می شوند.
تنگی کانال نخاعی گردنی
تنگی کانال نخاعی گردنی عبارت است از باریک شدن کانال نخاعی یا مسیرهای ریشه عصب نخاعی در گردن. هنگامی که این وضعیت ایجاد می شود، نخاع یا اعصاب شما ممکن است فشرده شوند و علائمی مانند درد، بیحسی، گزگز و ضعف در گردن، شانه ها و اندام های شما ایجاد کنند.
علل تنگی کانال نخاعی
تنگی کانال نخاعی دلایل زیادی دارد. وجه مشترک همه آن ها این است که ساختار ستون فقرات را تغییر می دهند و باعث باریک شدن فضای اطراف نخاع و ریشه های عصبی شما می شوند که از ستون فقرات خارج می شوند. طناب نخاعی یا ریشه های عصبی فشرده شده یا گیر می افتند که باعث ایجاد علائمی مانند کمردرد و سیاتیک می شود. فتق دیسک و خار استخوانی دو علت شایع تنگی کانال نخاعی هستند. علل تنگی کانال نخاعی عبارتند از:
رشد بیش از حد استخوان / خارهای استخوانی
استئوآرتریت به «ساییدگی و پارگی» گفته می شود که غضروف مفاصل شما از جمله ستون فقرات را تجزیه می کند. غضروف پوشش محافظ مفاصل است. با از بین رفتن غضروف، استخوان ها روی یکدیگر ساییده می شوند و بدن شما با رشد استخوان های جدید به این وضعیت پاسخ می دهد. در نتیجه خار استخوان یا رشد بیش از حد استخوان اتفاق می افتد. خارهای استخوانی روی مهره ها تا کانال نخاعی گسترش می یابند، فضا را باریک می کنند و اعصاب ستون فقرات را به هم فشرده می کنند. بیماری پاژه استخوان نیز می تواند باعث رشد بیش از حد استخوان در ستون فقرات شود و اعصاب را تحت فشار قرار دهد.
دیسک های برآمده / فتق دیسک
بین هر مهره یک بالشتک صاف و گرد (دیسک مهره ای) قرار دارد که به عنوان ضربه گیر در ستون فقرات عمل می کند. خشک شدن و صاف شدن دیسک های بین مهره ای در اثر افزایش سن و ترک خوردن لبه بیرونی دیسک ها باعث می شود که هسته ژل مانند این دیسک ها از لایه بیرونی ضعیف یا پاره شده عبور کند. سپس دیسک برآمده روی اعصاب نزدیک دیسک فشار وارد می کند.
رباط های ضخیم شده
رباط ها نوارهای فیبری هستند که ستون فقرات را در کنار هم نگه می دارند. آرتریت به مرور زمان می تواند باعث ضخیم شدن رباط ها و ایجاد برآمدگی در فضای کانال نخاعی شود.
شکستگی ها و آسیب های ستون فقرات
شکستگی یا دررفتگی استخوان ها و التهاب ناشی از آسیبی که در نزدیکی ستون فقرات رخ می دهد می تواند فضای کانال را باریک کند یا به اعصاب نخاعی فشار وارد کند.
کیست یا تومور نخاع
رشد کیست یا تومور در طناب نخاعی یا بین نخاع و مهرهها میتواند فضا را باریک کرده و بر نخاع و اعصاب آن فشار وارد کند.
تنگی کانال نخاعی مادرزادی
در بعضی موارد فرد با یک کانال نخاعی باریک متولد می شود. یکی دیگر از ناهنجاری های مادرزادی ستون فقرات که می تواند فرد را در معرض خطر تنگی کانال نخاعی قرار دهد، اسکولیوز (ستون فقرات با شکل غیر طبیعی) است.
عامل خطر تنگی کانال نخاعی
اکثر افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی بالای 50 سال سن دارند. اگرچه تغییرات دژنراتیو نیز می تواند باعث تنگی کانال نخاعی در افراد جوان شود، اما در این افراد دلایل دیگری باید در نظر گرفته شود، مانند تروما، بدشکلی مادرزادی ستون فقرات مانند اسکولیوز و یک بیماری ژنتیکی که بر رشد استخوان و عضلات در سراسر بدن تأثیر می گذارد. تصویربرداری از ستون فقرات می تواند به تشخیص علت تنگی کانال نخاعی شما کمک کند.
علائم تنگی کانال نخاعی
زمانی که تنگی کانال نخاعی برای اولین بار ایجاد می شود، ممکن است علائمی داشته باشید یا نداشته باشید. در MRI یا سی تی اسکن بسیاری از افراد شواهدی مبنی بر تنگی کانال نخاعی وجود دارد، اما ممکن است علائمی نداشته باشند. علائم اغلب به تدریج شروع می شوند و با گذشت زمان بدتر می شوند. همچنین بسته به محل تنگی و اینکه کدام اعصاب تحت تأثیر قرار می گیرند، ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنید. تنگی کانال نخاعی می تواند در هر نقطه از ستون فقرات رخ دهد، قسمت پایین کمر (شماره یک شایعترین ناحیه است) و گردن نواحی شایعی هستند. علائم از فردی به فرد دیگر متفاوت است و ممکن است بیایند و بروند.
علائم تنگی کانال نخاعی گردن عبارتند از:
- گردن درد
- بیحسی یا گزگز در قسمتهای مختلف دست و پا (علائم را میتوان در هر نقطه زیر فشار عصب احساس کرد.)
- ضعف یا کلافگی در قسمتهای مختلف دست و پا
- مشکل در برقراری تعادل
- از دست دادن عملکرد دست، مانند مشکل در نوشتن یا بستن دکمه پیراهن
- از دست دادن کنترل مثانه یا روده (در موارد شدید)
علائم تنگی کانال نخاعی کمر (لومبار) عبارتند از:
- درد در ناحیه کمر. درد گاهی اوقات به عنوان یک درد مبهم یا حساسیت به یک احساس الکتریکی یا سوزش توصیف میشود. درد میتواند بیاید و برود.
- سیاتیک. این درد از باسن شروع میشود و تا پایین ساق پا کشیده میشود و ممکن است تا کف پای شما ادامه پیدا کند.
- احساس سنگینی در پاها که ممکن است منجر به گرفتگی در یک یا هر دو پا شود.
- بیحسی یا سوزن سوزن شدن (“گزگز کردن”) در باسن یا پا
- ضعف در پا (با بدتر شدن تنگی)
- دردی که هنگام ایستادن طولانی مدت، راه رفتن یا راه رفتن در سراشیبی بدتر می شود.
- دردی که هنگام خم شدن، کمی خم شدن به جلو، راه رفتن در سربالایی یا نشستن کاهش می یابد.
- از دست دادن کنترل مثانه یا روده (در موارد شدید)
علائم تنگی کانال نخاعی شکم (قفسه سینه) عبارتند از:
- درد، بیحسی، سوزن سوزن شدن و یا ضعف در سطح شکم یا زیر آن
- مشکل در حفظ تعادل
خطرات تنگی کانال نخاعی
درست است که باریک شدن کانال نخاعی می تواند باعث ایجاد درد شود، اما معمولاً منجر به فلج شدن بیمار نمی شود. با این حال، اگر یک عصب نخاعی یا طناب نخاعی برای مدت طولانی فشرده شود، ممکن است به بیحسی یا فلج دائمی منجر شود. به همین دلیل است که در صورت احساس بی حسی یا ضعف در دست ها یا پاها، باید فوراً به پزشک خود مراجعه کنید.
چه زمانی برای تنگی کانال نخاعی به پزشک مراجعه کنیم؟
تنگی کانال نخاعی می تواند باعث ایجاد سندروم دم اسبی شود که نیاز به درمان فوری پزشکی دارد. اگر علائم زیر را تجربه می کنید، هرچه سریعتر با پزشک خود تماس بگیرید:
- از دست دادن کنترل روده یا مثانه
- بیحسی شدید یا فزاینده بین پاها، قسمت داخلی ران یا پشت پاها
- درد و ضعف شدید که به یک یا هر دو پا گسترش می یابد و راه رفتن یا بلند شدن از صندلی را سخت می کند.
تشخیص تنگی کانال نخاعی
پزشک سابقه پزشکی شما را بررسی می کند، در مورد علائم شما سوال می پرسد و معاینه فیزیکی انجام می دهد. در طول معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است ستون فقرات شما را لمس کند و بر روی نواحی مختلف آن فشار بیاورد تا ببیند آیا این فشارها باعث درد می شوند یا خیر. پزشک احتمالاً از شما می خواهد که در جهات مختلف خم شوید تا ببینید آیا ستون فقرات شما در موقعیتهای مختلف دچار درد یا علائم دیگر میشود یا خیر. او همچنین تعادل، نحوه حرکت و راه رفتن و قدرت دست و پاهای شما را بررسی می کند.
برای بررسی ستون فقرات و تعیین محل دقیق، نوع و وسعت مشکل، آزمایش های تصویربرداری ضروری هستند. مطالعات تصویربرداری ممکن است شامل موارد زیر باشد:
اشعه ایکس
تصویربرداری با اشعه ایکس از کمر میتواند تغییرات استخوانی مانند خارهای استخوانی را که ممکن است فضای داخل کانال نخاعی را باریک کند، آشکار کند. هر تصویربرداری اشعه ایکس شامل یک بار قرار گرفتن در معرض اشعه است.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
MRI از یک آهنربای قدرتمند و امواج رادیویی برای تولید تصاویر مقطعی از ستون فقرات شما استفاده می کند. این آزمایش می تواند آسیب دیسک ها و رباط های شما و همچنین وجود تومورها را تشخیص دهد. مهمتر از همه، می تواند نشان بدهد که اعصاب نخاع تحت فشار قرار گرفته است یا خیر.
سی تی یا سی تی میلوگرام
اگر نمی توانید ام آر آی انجام دهید، پزشک ممکن است توموگرافی کامپیوتری (CT) را به شما توصیه کند. آزمایشی که تصاویر اشعه ایکس گرفته شده از زوایای مختلف را برای تولید تصاویر دقیق و مقطعی از بدن شما ترکیب می کند. در سی تی میلوگرام، سی تی اسکن پس از تزریق رنگ کنتراست انجام میشود. این رنگ طناب نخاعی و اعصاب را مشخص می کند و می تواند فتق دیسک، خار استخوان و تومور را نشان دهد.
درمان تنگی کانال نخاعی
انتخاب روش درمان تنگی کانال نخاعی به علت ایجاد علائم، محل مشکل و شدت علائم بستگی دارد. اگر علائم شما خفیف است، پزشک ممکن است ابتدا برخی از درمانهای خودمراقبتی را به شما توصیه کند. اگر این روش ها جواب نداد و علائم بدتر شدند، پزشک ممکن است فیزیوتراپی، دارو و در نهایت جراحی را توصیه کند. درمان های خودمراقبتی عبارتند از:
- اعمال گرما: گرما معمولاً بهترین انتخاب برای درد ناشی از آرتروز است. گرما جریان خون را افزایش می دهد که باعث شل شدن عضلات و تسکین درد مفاصل می شود. هنگام استفاده از گرما مراقب باشید. دما نباید خیلی زیاد باشد تا دچار سوختگی نشوید.
- کمپرس سرد: اگر گرما علائم شما را کاهش نمی دهد، یخ را امتحان کنید (بسته یخ، بسته ژل منجمد، یا کیسه نخود فرنگی یا ذرت منجمد). به طور معمول، یخ را باید در فواصل 20 دقیقهای روی محل مورد نظر قرار دهید. ۲۰ دقیقه یخ را روی موضع بگذارید، ۲۰ دقیقه صبر کنید و دوباره این کار را تکرار کنید. یخ تورم، حساسیت و التهاب را کاهش می دهد.
- ورزش کنید: قبل از هر کاری با پزشک خود مشورت کنید. اما به طور کلی ورزش برای تسکین درد، تقویت عضلات برای حمایت از ستون فقرات و بهبود انعطاف پذیری و تعادل مفید است.
درمانهای غیر جراحی برای تنگی کانال نخاعی
دارو
داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین)، ناپروکسن (Aleve)، آسپرین، یا استامینوفن (تیلنول) می توانند به تسکین التهاب و درد ناشی از تنگی کانال نخاعی کمک کنند. حتماً با پزشک خود صحبت کنید و در مورد مشکلات احتمالی طولانی مدت مصرف این داروها مانند رفلاکس اسید و زخم معده اطلاعات کسب کنید. پزشک همچنین ممکن است داروهای تجویزی دیگری با خواص تسکین درد مانند داروی ضد تشنج گاباپنتین (Neurontin) یا داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند آمیتریپتیلین (Elavil) را توصیه کند. داروهای مخدر نیز مانند اکسی کدون (Oxycontin) یا هیدروکودون (Vicodin) ممکن است به مدت کوتاهی برای تسکین درد تجویز شوند. اما این داروها معمولاً با احتیاط تجویز می شوند زیرا می توانند اعتیاد ایجاد کنند. شل کننده های عضلانی مانند سیکلوبنزاپرین (Amrix، Fexmid) نیز می توانند گرفتگی و اسپاسم عضلانی را درمان کنند.
فیزیوتراپی
فیزیوتراپیست ها یک برنامه تمرینی سالم برای کمر شما در نظر می گیرند تا به شما کمک کنند عضلات خود را تقویت کنید و تعادل، انعطاف پذیری و ثبات ستون فقرات خود را بهبود ببخشید. تقویت عضلات کمر و شکم (عضلات تنه) ستون فقرات شما را انعطافپذیرتر میکند. فیزیوتراپیستها میتوانند به شما یاد بدهند چگونه راه بروید تا کانال نخاعی شما باز شود. این کار میتواند به کاهش فشار وارد شده بر روی اعصاب شما کمک کند.
تزریق استروئید
تزریق کورتیکواستروئیدها در نزدیکی فضایی در ستون فقرات که در آن ریشههای عصبی فشرده شده اند یا نزدیک قسمتهای فرسوده استخوان که به هم ساییده می شوند، می تواند به کاهش التهاب، درد و تحریک کمک کند. با این حال، معمولاً تعداد دفعات تزریق محدود است (معمولاً سه یا چهار تزریق در سال) زیرا کورتیکواستروئیدها میتوانند استخوانها و بافت مجاور را در طول زمان ضعیف کنند.
روش رفع فشار
این روش سرپایی که به آن روش کاهش فشار کمری با هدایت تصویر از راه پوست (PILD) گفته می شود، به طور خاص تنگی کانال نخاعی کمری ناشی از ضخیم شدن یک رباط خاص (Ligamentum Flavum) در پشت ستون فقرات را درمان می کند. این روش از طریق یک برش کوچک انجام می شود و نیازی به بیهوشی عمومی و بخیه ندارد. این درمان با استفاده از اشعه ایکس و ماده حاجب که در طول عمل تزریق می شود، انجام می شود. جراح از ابزارهای ویژه ای برای برداشتن بخشی از رباط ضخیم شده استفاده می کند تا فضای داخل کانال نخاع را آزاد کرده و فشار روی ریشه های عصبی را کاهش دهد. برخی از مزایای این روش این است که ساختار استخوانی ستون فقرات دست نخورده باقی میماند و تنها کمی اختلال در مکانیک ستون فقرات ایجاد میشود تا افراد به سرعت بهبود پیدا کنند. بیماران معمولاً چند ساعت پس از عمل مرخص میشوند و بلافاصله پس از آن میتوانند راه رفتن یا فیزیوتراپی را آغاز کنند. شما در مقایسه با قبل از عمل قادر خواهید بود برای مدت طولانی راه بروید و بایستید و بیحسی، گزگز و ضعف عضلانی کمتری را تجربه کنید.
درمان های جراحی برای تنگی کانال نخاعی
گزینه های جراحی برای برداشتن بخش هایی از استخوان، توده های استخوانی روی مفاصل فاست یا دیسک هایی انجام می شود که کانال نخاعی را شلوغ کرده و اعصاب نخاعی را تحت فشار قرار می دهند. انواع جراحی ستون فقرات عبارتند از:
لامینکتومی
رایج ترین نوع جراحی برای این بیماری، لامینکتومی است که شامل برداشتن لامینا (بخشی از مهره) می باشد. برخی از رباط ها و خارهای استخوانی نیز ممکن است در این عمل جراحی برداشته شوند. این روش فضای کانال نخاعی را برای نخاع و اعصاب باز می کند و علائم شما را تسکین می دهد. در لامینکتومی قسمت لامینای استخوان مهره برداشته می شود.
لامینوتومی و لامینوپلاستی
لامینوتومی یک لامینکتومی جزئی است. در این روش، تنها بخش کوچکی از لامینا برداشته میشود. ناحیهای که بیشترین فشار را بر روی عصب وارد می کند. در عمل لامینوپلاستی که فقط در ناحیه گردن (سرویکس) انجام می شود، بخشی از لامینا برداشته می شود تا فضای بیشتری در کانال ایجاد شود. سپس با استفاده از پلیتها و پیچهای فلزی، یک پل لولایی در سراسر ناحیه ای که استخوان برداشته شده است، ایجاد میکنند.
فورامینوتومی
فورامن ناحیه ای در مهره های ستون فقرات است که ریشه های عصبی از آنجا خارج می شوند. این روش شامل برداشتن استخوان یا بافت از این ناحیه است تا فضای بیشتری برای ریشه های عصبی فراهم شود.
فاصله دهنده زوائد بین خاری
این یک جراحی کم تهاجمی برای برخی از افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی کمری است. در این عمل، بین استخوان هایی که از پشت هر مهره امتداد می یابند (زوائد خاری)، فاصل دهنده هایی قرار می گیرند. فاصلهدهنده ها کمک می کنند تا مهره ها از هم فاصله بگیرند و فضای بیشتری برای اعصاب ایجاد کنند. این روش تحت بیحسی موضعی انجام میشود و در آن بخشی از لامینا برداشته می شود.
فیوژن ستون فقرات
این روش در صورتی انجام می شود که دچار درد عصبی ناشی از تنگی کانال نخاعی شده باشید، ستون فقرات شما پایدار نباشد و با روش های دیگر درمان نشده باشید. جراحی فیوژن ستون فقرات دو مهره را به صورت دائمی به هم متصل می کند. معمولاً ابتدا لامینکتومی انجام می شود. سپس استخوان برداشته شده در طی این عمل برای ایجاد پلی بین دو مهره استفاده می شود که رشد استخوان جدید را تحریک می کند. مهره ها با پیچ، میله، قلاب یا سیم در کنار هم نگه داشته می شوند، تا زمانی که بهبود یابند و با هم رشد کنند. روند بهبودی شش ماه تا یک سال طول می کشد.
چه زمانی جراحی تنگی کانال نخاع در نظر گرفته می شود؟
به دلیل پیچیدگی تنگی کانال نخاعی و ماهیت ظریف ستون فقرات، جراحی معمولاً زمانی در نظر گرفته میشود که همه روش های درمانی دیگر شکست بخورند. خوشبختانه اکثر افرادی که تنگی کانال نخاعی دارند نیازی به جراحی ندارند. با این حال، در موارد زیر ممکن است به عمل جراحی نیاز داشته باشید:
- علائم شما غیرقابل تحمل است، دیگر کیفیت زندگی مورد نظرتان را ندارید و نمیتوانید فعالیتهای روزمره زندگی خود را انجام دهید یا از آن لذت ببرید.
- درد شما ناشی از فشار وارد شده بر نخاع است.
- راه رفتن و حفظ تعادل برایتان دشوار شده است.
- کنترل روده یا مثانه خود را از دست دادهاید یا در عملکرد جنسی خود مشکل دارید.
پیشگیری از تنگی کانال نخاعی
از آنجایی که تقریباً همه افراد در سن 50 سالگی به آرتروز ستون فقرات مبتلا میشوند، شما واقعاً نمیتوانید از تنگی کانال نخاعی کمری جلوگیری کنید. اما ممکن است بتوانید عوامل خطر را کاهش دهید. در ادامه چند راه حل برای حفظ سلامت ستون فقرات آورده شده است:
به طور منظم ورزش کنید.
ورزش عضلات کمر شما را تقویت کرده و به انعطافپذیری ستون فقرات کمک میکند. ورزشهای هوازی مانند پیادهروی، شنا، دوچرخه سواری و تمرینات وزنه برداری همگی برای کمر شما مفید هستند.
بدن خود را در وضعیت درست قرار دهید.
نحوه بلند کردن صحیح اجسام سنگین را بیاموزید. همچنین روی یک تشک سفت بخوابید و روی صندلی بنشینید که از انحنای طبیعی کمر شما پشتیبانی میکند.
وزن سالم و متعادل داشته باشید.
اضافه وزن به کمر فشار بیشتری وارد میکند و میتواند در ایجاد علائم تنگی ستون فقرات کمری نقش داشته باشد.
مقابله با تنگی نخاعی
بهترین راه برای مدیریت تنگی کانال نخاعی این است که تا جایی که میتوانید درباره بیماری خود بیاموزید، با تیم پزشکی خود همکاری نزدیک داشته باشید و در درمان خود نقشی فعال ایفا کنید. با حفظ وزن مناسب، تمرین مکانیک صحیح بدن و ورزش منظم کمر خود را تا حد امکان سالم نگه دارید.
درمانهای خانگی ساده مانند کیسه یخ، پد حرارتی، ماساژ یا دوش آب گرم به مدت طولانی میتواند به کنترل علائم کمک کند. مکملهای غذایی گلوکزامین و کندرویتین به عنوان مکملهای غذایی برای آرتروز توصیه شدهاند، اما مطالعات اخیر در این باره ناامید کننده بودهاند. از پزشک خود بپرسید که آیا باید مکملهای غذایی مصرف کنید یا خیر و در مورد درمان ها یا داروهای جایگزین با او صحبت کنید.
سؤالات متداول
آیا تنگی کانال نخاعی یک بیماری جدی است؟
تنگی کانال نخاعی ناشی از باریک شدن تدریجی کانال نخاعی است که در نتیجه آن فشار و فشردگی دردناکی بر روی نخاع و اعصاب نخاعی ایجاد میشود. با اینکه تنگی کانال نخاعی در مراحل اولیه یک بیماری جدی محسوب نمیشود، اما در صورت پیشرفت بیماری یا عدم درمان میتواند منجر به آسیبهای جدی و دائمی شود.
بهترین درمان برای تنگی کانال نخاعی چیست؟
تنگی کانال نخاعی معمولاً با دارو درمان میشود. هم داروهای بدون نیاز به نسخه و هم با داروهای تجویزی. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) درد و التهاب را کاهش میدهند. نمونههایی از انواع بدون نسخه NSAID ها شامل آسپرین، ناپروکسن (Aleve) و ایبوپروفن (Advil، Motrin) میباشد.
آیا تنگی کانال نخاعی قابل درمان است؟
تنگی کانال نخاعی کمری به باریک شدن ستون فقرات گفته میشود که به تدریج و در طول زمان اتفاق میافتد. هیچ درمانی برای تنگی کانال نخاعی کمری وجود ندارد اما پزشک میتواند به شما در مدیریت این مشکل کمک کند.
درد ناشی از تنگی کانال نخاعی چگونه است؟
علائم تنگی کانال نخاعی کمری (لومبار) شامل درد در ناحیه کمر است. این درد گاهی اوقات به صورت یک درد مبهم یا حساسیت الکتریکی مانند یا سوزش توصیف میشود. درد میتواند گذرا باشد. به این معنی که بیاید و برود.
امید به زندگی فردی که تنگی کانال نخاعی دارد چقدر است؟
بسیاری از بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاعی زندگی خود را بدون درد یا با حداقل علائم میگذرانند.
آیا فرد مبتلا به تنگی کانال نخاعی در نهایت روی ویلچر خواهد نشست؟
در موارد شدید تنگی کانال نخاعی، بیمار ممکن است برای همیشه ناتوان شود. این ناتوانی ممکن است از طریق ایجاد فلج یا ضعف بسیار شدید باشد که ایستادن و حرکت در حالت عادی را برای بیمار غیرممکن کند. غیرمنطقی نیست که انتظار داشته باشیم تنگی کانال نخاعی شدید منجر به وابستگی بیمار به ویلچر شود.
آیا پیاده روی برای افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی مفید است؟
پیاده روی ورزش خوبی برای تنگی کانال نخاعی است. این ورزش کم برخورد است و شما میتوانید سرعت و فاصله را کنترل کنید.
بهترین وضعیت خوابیدن برای فرد مبتلا به تنگی کانال نخاعی چیست؟
بسیاری از افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی راحتترین وضعیت خواب را به پهلو در «وضعیت جنینی» گزارش کردهاند، یعنی زانوهابه صورت خمیده و به سمت شکم باشد. وضعیت جایگزین دیگر این است که در یک تخت یا تکیه گاه قابل تنظیم بخوابید تا بتوانید سر و زانوهای خود را بالا نگه دارید.
اگر تنگی کانال نخاعی درمان نشود چه اتفاقی می افتد؟
تنگی شدید کانال نخاعی در صورت عدم درمان به ندرت ممکن است پیشرفت کند و باعث بیحسی، ضعف و عدم تعادل دائمی شود.
